Millieu

Alle kinderen op aarde zijn het beschermen niet waard. Het milieu wel.

Ieder mens in nood is ingehaald door het milieu.

Iedereen is bezig het milieu te redden ‘voor de toekomst van onze kinderen’, maar de kinderen in het hier-en-nu kunnen de tering krijgen.

Als je niet weet hoe je ieder mens direct vandaag op een normale manier mee de toekomst in moet nemen, dan ben je nog steeds de mens aan het offeren aan totale verzinsels.

En tegenwoordig zijn jonge mensen van school uit volkomen gedrild om de redder van het milieu te zijn. De mens heeft er dus weer een volgend verhaal bij gekregen, waar de mens aan opgeofferd mag worden: het milieu dat gered moet worden.

Nederland is op dit moment in de ban van een nieuw economisch model: de donut economie, van Kate Raworth. Er wordt geschreven: ‘ze tekent de routekaart die kan leiden naar het punt waarop in de behoefte van iedereen wordt voorzien, zonder dat dit ten koste gaat van de planeet.’

Dus kinderen die vergaan van de honger, moeten maar wachten totdat iemand gevonden heeft hoe we ervoor kunnen zorgen dat die hongerende kinderen de planeet niet zullen verwoesten, als ze gewoon een normaal leven hebben?

‘Een route wordt gewezen’….

Er is geen route nodig.

Er is maar 1 bankrekening nodig, die aan iedereen bestaansgeld, basisinkomen overmaakt. Dit kost niets, en de afhankelijkheid van de economie is er in opgelost, want belastingen zijn erin opgelost. Er is dus geen economisch model nodig. Iedereen heeft gewoon betaalmiddel nodig. En geld zelf bewijst dat we daadwerkelijk allemaal ons basisinkomen horen te hebben.

Het leven bestaat dan zonder alle totaal overbodige structuren en omwegen, en is dan in haar vrije veerkracht, en dus kan iedereen ieder project ‘voor het milieu’ doen dat je maar wilt (want herstel is wel nodig ja, zeker).

Het is wel te verklaren waarom mensen zo idolaat zijn van weer een nutteloos economisch model, want dat is wat ongeëmancipeerde mensen zoeken: ongeëmancipeerde mensen denken daadwerkelijk dat ze een economische autoriteit nodig hebben, om hen de waarheden van het leven te laten zien. Terwijl ieder kind je precies kan vertellen wat het werkelijk antwoord is: ‘Dan maak je toch gewoon geld aan, als een kindje geld nodig heeft om te eten’. Maar eenmaal gevangen in het denken dat je een econoom bent, verdwaalt iedereen weer subiet in alle oude onzin.

Maar dat het te verklaren is dat ongeëmancipeerde mensen doen wat ze doen, maakt het bewijs dat het individu onvoorwaardelijk beschermd moet zijn, er niet minder om. Integendeel, het is gewoon weer een volgend bewijs dat het individu niet van totaal ongeëmancipeerde anderen afhankelijk gemaakt mag worden, daar juist onvoorwaardelijke bescherming tegen hoort te hebben, bescherming op diens bestaan.

Het idolaat zijn van de donut economie is weer een volgende manier om het oude denken leidend te houden: het denken dat we de economie op de juiste manier onder controle moeten zien te houden, het idee dat het leven zich naar een economisch model moet zien te laten kanaliseren.

Het idee dat we een pad hebben te gaan naar een moment waarop er voor iedereen genoeg is, is totale onzin. We leven allemaal al, er zijn dus geen tekorten. Er is geen tekort aan brood, de bakker is er gewoon. Ook in gebieden waar mensen honger hebben, is er geen tekort, want goede doelen zorgen er telkens voor dat mensen dan wel degelijk te eten hebben.

Alles is er al. We hoeven alleen maar het betaalmiddel te hebben om er toegang toe te hebben.

Bestaansgeld laat zien dat er juist helemaal geen pad te gaan is. Niet in de buitenwereld. Wel in ons bewustzijn. Wat dus niet gebeurt, iedereen blijft het weigeren. Wederom het bewijs dat het individu onvoorwaardelijke bescherming op diens bestaan moet hebben, terwijl anderen ondertussen euforisch met nutteloze modellen bezig zijn. Dat doen ze dan maar.