Verhouden

Er gaan kinderen met honger naar bed.

Dit is hoe de regering zich tot mensen verhoudt.

Tegen deze regeringsagressie dient het individu onvoorwaardelijk beschermd te zijn.

De regering meent zich hierin op haar onmachtigheid te kunnen beroepen. Zo’n goed betaalde baan willen we allemaal wel natuurlijk: als alles mis gaat door jouw totale incompetentie, dat je je dan gewoon op je onmachtigheid mag beroepen.

De regering erkent (zeer zeker sinds 2008) op alle fronten dat ze geen idee heeft waar ze mee bezig is, maar komt niet uit eigen beweging tot het besluit dat het individu daar natuurlijk nooit aan opgeofferd mag worden, dat het individu daar juist onvoorwaardelijk tegen beschermd moet zijn.

De regering laat zich manipuleren door belastingbetalers die zeggen dat ze vertrekken als ze zoveel belasting moeten betalen.

In plaats van te zoeken naar antwoorden waarmee de afhankelijkheid van die belastingbetalers is opgelost, blijft de regering ervoor kiezen om het individu te offeren.

Antwoorden waarmee we onafhankelijk zijn geworden van negatieve belastingbetalers, zijn makkelijk te vinden:

• Belastingbetalers die wel voor het basisinkomen zijn, faciliteren. Scheelt al een slok op een borrel.
• Nieuwe uitkeringen (bijvoorbeeld voor iedereen die hun baan bij de uitkeringsstructuren verliest door het basisinkomen), voortaan via geldcreatie laten gaan (geld dat zichzelf weer beetje bij beetje laat oplossen). Kost niets. Belasting is er in opgelost.
• Afkondigen dat alle maandelijkse aflossingen van alle leningen die mensen hebben bij de banken, voortaan niet meer naar de banken overgemaakt moeten worden, maar naar de CBR, van waaruit de basisinkomens worden overgemaakt. En door de x% automatische oplosfunctie verdwijnt het dan later alsnog uit de roulatie.

Maar in plaats daarvan beroept de regering zich op haar onmacht, en dat is hoe ze zich dus wenst te verhouden tot het individu: doen alsof er zulke groteske dingen gaande zijn, dat de regering onmachtig is het tij te keren. Maar het individu zoekt het maar uit… die mag zich niet op diens onmachtigheid beroepen, die is natuurlijk volkomen zelf schuldig aan de eigen staat.

Het individu wordt letterlijk misbruikt. Dat hebben we in het depositobank proces gezien: een totaal logische keuze, die absolute veiligheid en on-instortbaarheid garandeert. Maar de regering kiest er bewust voor om ons die keuzemogelijkheid te ontnemen. Ze kiest er letterlijk (en openlijk) voor om ons te offeren aan de risico’s die banken blijven creëren. Jeroen Dijsselbloem heeft letterlijk gezegd dat hij bang is dat als de depositobank er is, er dan mogelijk heel veel mensen naar de depositobank gaan, en dat dan de oude banken leeg lopen en dan instorten. Hij heeft daarom besloten dat we allemaal verplicht blijven om bij die banken te blijven.

Die banken kunnen dus alleen maar overeind blijven, door onze keuzemogelijkheden te gijzelen, wat Jeroen Dijsselbloem dan ook letterlijk doet: hij blijft de depositobank in ons midden weigeren, omdat hij wil dat we voor de risicovolle banken ingezet blijven.

Het leven als pion: het leven mag niet kiezen voor de risicoloze depositobank.

Het is te ziek voor woorden.

Dit is hoe de regering zich verhoudt tot de mens.

Het is echt te ziek voor woorden.

De angst die Jeroen Dijsselbloem heeft voor de instorting van de banken is overigens ongegrond. Het is namelijk geen angst. Want angst kan nog 2 kanten op gaan: het kan tenslotte uiteindelijk dan ook niet gebeuren.

Het is geen angst. Het is zekerheid. 100% zekerheid.

Dit betekent dus, dat je tegelijkertijd met de depositobank, ook een antwoord op die instorting van de oude banken moet hebben. En dat antwoord is er al. De depositobank dient er dus onmiddellijk te komen.

De depositobank eisen, dat is een apart crowd suing proces. Maar het patroon dat ermee zichtbaar wordt gemaakt, is precies hetzelfde. Het patroon van hoe de regering zich tot de mens verhoudt, zich tot het leven verhoudt, zich tot het individu verhoudt: de regering die geen beslissingen neemt, maar in inertie vanuit angst achterover blijft hangen, en zichzelf in hun comfortzone blijft bewegen: het oeverloos hebben over de vraag wie er nou over de geldcreatie zou moeten gaan. Een nutteloos gesprek, omdat het doet alsof de regering daar niet al over gaat. Daar gaat ze wel al over, ze heeft zich er al voortdurend mee bemoeit.

De depositobank dient er onmiddellijk te komen, want het antwoord op het feit dat de oude banken dan massaal zullen gaan instorten, is er al. Dat is: alle aflossingen die dan sowieso niet meer naar de banken terug hoeven, omdat die dan zijn ingestort, opgelost. Al die maandelijkse aflossingen gaan dan naar de CBR. Zo heeft de regering in 1 klap het beheer over al het geld. En dat wacht niet op de instorting, dat kan nu al geïmplementeerd worden.

Maar de regering blijft zich beroepen op haar onmacht tegenover de banken…. Ja, zo willen we allemaal wel een vet salaris verdienen, in het ons beroepen op onze onmacht, als we zelf incompetent zijn en niets in onszelf voelt dat we het individu nooit meer willen opofferen aan de belachelijke waanzin van al het oude.

De regering huurt dus steevast de verkeerde mensen in. Ze huurt mensen in die hen in hun oude patronen houden.

Het individu dient onvoorwaardelijk beschermd te zijn in diens bestaan. Dat is het basisinkomen. En dat begint met het direct en voorgoed met rust laten van iedereen die op dit moment een vorm van uitkering heeft.

En stort ‘het systeem’ dan enig moment weer eens in a la 2008? Dan blijft die groep mensen onvoorwaardelijk beschermd: zij hebben dus geen bestaansonzekerheid ten gevolge van de instorting. En hoe de regering dat dan betaalt, dat zoekt ze maar uit. Mogelijkheden genoeg om het binnen 1 dag onafhankelijk te maken van belastingen. Het is niet aan ons om als gratis regering te werken, die de betaalde regering moet zien te overtuigen dat ze haar werk competent moet doen. Wij constateren dat ze NIET competent is, en dat het individu daar onvoorwaardelijke bescherming tegen moet krijgen, op diens bestaan.

Zoals de regering zich tot de mens verhoudt, komt dan in een totaal andere dynamiek terecht, omdat het leven dan haar eigen verweer en veerkracht terug in eigen handen heeft.